از ظهور تا سقوط نمایشگاه های جهانی

قرن 21 خط مقدم دستاوردهای علمی آمریکا را به نمایش گذاشت. سرمایه گذاری دولت فدرال در این نمایشگاه در درجه اول به سمت ساخت یک غرفه علمی ایالات متحده به مساحت شش جریب انجام شد. این غرفه که هم به آموزش و هم برای جذب بازدیدکنندگان اختصاص داشت، دارای یک سیاره‌نما بود که سفر به فضا را برای 750 تماشاگر چهار بار در ساعت شبیه‌سازی می‌کرد و یک نمایشگاه ناسا با نمایش Friendship 7، کپسولی که جان گلن فضانورد را در اولین مدار ایالات متحده حمل می‌کرد. پرواز فضایی در سال 1961

در این نمایشگاه، شگفتی های فناورانه با مصرف گرایی همراه شد. مانند سایر نمایشگاه‌های بین‌المللی، قرن ۲۱ یک فرصت تبلیغاتی فوق‌العاده بود – صحنه‌ای در جهان که شرکت‌ها می‌توانند جدیدترین محصولات خود را در آن رونمایی کنند. همانطور که در یک کتاب راهنما اشاره شده است، “همانطور که نمایشگاه جهانی پیش بینی شده از آینده را ارائه می دهد، [اولدزموبیل]” – ماشین رسمی قرن 21 – “در سبک، عملکرد، تجمل و راحتی!” شرکت تلفن بل (اکنون AT&T) فیلم کوتاه «Century 21 Calling» را تولید کرد که تور یک دختر و پسر را در نمایشگاه به تصویر می‌کشد. آنها با چشمان روشن و دم پرپشت، از سرعت شماره گیری دکمه فشاری تلفن که به تازگی اختراع شده است، شگفت زده می شوند. حتی نمایشگاه خود یک محصول شرکتی بود و بیشتر محوطه سازی آن با مشورت شرکت والت دیزنی طراحی شده بود.

کارناوال سواری، نمایش های زنده و طیف گسترده ای از گزینه های سرگرمی، پیشنهادات نمایشگاه را کامل کردند. در «گی وی»، بازدیدکنندگان از بین 20 وسیله سواری، از جمله یک ترن هوایی کناری و «چرخ فضایی» با ارتفاع 95 فوت انتخاب کردند. در بین سفرهای غم‌انگیز به گی‌وی، مهمانان می‌توانند اجراهایی از بنی گودمن، الا فیتزجرالد، نات کینگ کول و سیرک برادران رینگلینگ، به‌علاوه دو پخش زنده تلویزیونی «نمایش اد سالیوان» را تماشا کنند. جاذبه‌های دیگر شامل Backstage USA، یک تولید صحنه با حضور دختران نمایشی کم‌پوش و یک کیک 25000 پوندی با قد 23 فوت بود.

در مجموع، این ویژگی‌های قرن ۲۱، درک مخصوصاً آمریکایی از جهان را تجلیل می‌کند، بر اساس تسلطی که ایالات متحده (ظاهراً) بر همه چیزهای معماری، فناوری، تجاری و فرهنگی از آن برخوردار بود. مهمتر از همه، این نمایشگاه مانند نمایشگاه های قبلی جهانی، ملی گرایانه بود. این یک چشم انداز از آمریکا را به نمایش گذاشت که برای اطمینان بخشیدن به این کشور از عظمت آن و اثبات سرزندگی آن در صحنه جهانی طراحی شده بود. قرن بیست و یکم تحقق تجربه شده و ساخته شده از عروج آمریکا پس از جنگ بود.

در دهه‌هایی که از نمایشگاه جهانی سیاتل می‌گذرد، پارک‌های موضوعی و بازی‌های المپیک بسیاری از اهداف نمایشگاه‌های جهانی را برآورده کرده‌اند و احساسات زنده و معماری الهام‌بخشی را که قرن ۲۱ را هیجان‌انگیز کرده است، تکرار می‌کنند. به عنوان مثال، پارک موضوعی دنیای دیزنی Epcot، عملاً یک نمایشگاه جهانی دائمی است که دارای “نمایشگاه جهانی” از 11 کشور و یک کره زمین شناسی عظیم است که از بیوسفر طراحی شده توسط باکمینستر فولر برای اکسپو 67 در مونترال الگوبرداری شده است. نام پارک در ابتدا مخفف Experimental Prototype Community of Tomorrow بود که به وضوح «دنیای فردا» را که قرن ۲۱ تجسم یافته بود، منعکس می کرد.

همانطور که محقق استیو نلسون در سال 1986 نوشت، اپکوت یکی از بسیاری از «مجتمع‌های سرگرمی پیچیده‌ای است که در آن تکنیک‌های اجرا و نمایش نقش حیاتی در برقراری ارتباط پیام‌های فرهنگی و سیاسی دارند». از نظر نلسون، «جاذبه‌های اجرایی Epcot… از فرزندان نمایش‌های نمایشگاهی سنتی جهان هستند».

در همین حال، لوکا مسیدا، محقق ارتباطات، ظهور تلویزیون را به افول نمایشگاه جهانی و جایگزینی آن با یک رویداد بزرگ ورزشی سودآور مرتبط می‌داند: بازی‌های المپیک. این رقابت بین‌المللی فراتر از نشان دادن دور شدن از نمایشگاه‌های فرهنگی، به کشورها فرصتی می‌دهد تا توانایی خود را در برابر سایر ملل آزمایش کنند و در عین حال به تاریخ و سنت‌های منحصربه‌فرد خود ابراز افتخار کنند. برای کشورهای میزبان، معماری نقش کلیدی در ایجاد لحن و چشم انداز یک بازی خاص ایفا می کند و میراثی ملموس مانند بقایای فیزیکی نمایشگاه های گذشته جهان بر جای می گذارد.

با وجود کاهش محبوبیت آنها در ایالات متحده، نمایشگاه های جهانی همچنان در سراسر جهان برگزار می شود. آنها به همان دلایلی که در سال 1851 بودند محبوبیت خود را حفظ کردند: به عبارت ساده، نمایشگاه ها به عنوان تأییدیه قدرتمند هویت ملی عمل می کنند که به کشورهای میزبان اطمینان می دهد و بینندگان بین المللی را خیره می کند. در سال 2010، نمایشگاهی در شانگهای پذیرای بیش از 73 میلیون بازدید کننده از بزرگترین میدان نمایشگاهی جهان بود که به مساحت خیره کننده 2.5 مایل مربع وسعت داشت. اکسپوی 2020 در دبی که به دلیل کووید-19 به تعویق افتاد، کمتر از یک ماه پیش با یک مراسم اختتامیه تماشایی به پایان رسید. این نمایشگاه در طول شش ماه خود میزبان بیش از 24 میلیون بازدید کننده بود.

به گفته چاو، آمریکا از سال 1984 میزبان نمایشگاه جهانی نبوده است، زیرا این رسانه را شایسته سرمایه گذاری نمی داند. پس از پایان جنگ سرد، زمانی که ایالات متحده به عنوان تنها ابرقدرت جهان ظاهر شد، توجیه هزینه میزبانی یک نمایشگاه بزرگ به خاطر اطمینان ملی و دیپلماسی عمومی دشوار شد. (قرن 21 سود کرد، اما نمایشگاهی در سال 1964 در نیویورک مقدار قابل توجهی از پول را از دست داد.) چه چیز دیگری برای اثبات به مردم وجود داشت؟ ایالات متحده قبلاً پیروز شده بود.

مستند چاو به نام چهره یک ملت نزول نمایشگاه جهانی آمریکا در سطح دولتی را دنبال می کند و به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه وزارت امور خارجه به طور فزاینده ای غرفه های خود را – فضاهایی که نشان دهنده ایالات متحده در نمایشگاه های کشورهای دیگر است – به کمترین پیشنهاد شرکت ها فروخته است. چاو در بیانیه‌ای در سال ۲۰۱۴ گفت: «فیلم می‌پرسد تصویری که آمریکایی‌ها برای جهان نشان می‌دهند چیست؟» ما شرکت در یکی از بزرگترین تمرین‌های قدرت نرم را که وجود دارد، متوقف کرده‌ایم.»

افزایش ریسک مالی میزبانی نمایشگاه جهانی، ظهور رسانه های جمعی است که جایگزین نمایشگاه ها به عنوان راهی برای نمایش فناوری ها و محصولات جدید شده است. برانت می گوید: «[این] چیزی بود که قبلاً در یک نمایشگاه جهانی اتفاق می افتاد.

نمایشگاه جهانی همچنان می‌تواند در ایالات متحده بازگردد، البته به شکل جدیدی که مناسب‌تر با عصر اطلاعات است. نمایشگاه های جهانی در تخیل مردمی بزرگ جلوه می کنند. و در سال 2017، ایالات متحده یک پیشنهاد جدی برای میزبانی اکسپو 2023 در مینه سوتا با موضوع “مردم سالم، سیاره سالم” ارائه کرد. اگرچه ایالات متحده از آرژانتین شکست خورد، اما پیشنهاد خود را برای سال 2027 تمدید کرد.