داروهایی که به صورت مشروط برای درمان PTSD توصیه می شوند عبارتند از: سرترالین، پاروکستین، فلوکستین و ونلافاکسین. هر بیمار در پاسخ و توانایی خود برای تحمل یک دارو و دوز خاص متفاوت است، بنابراین داروها باید بر اساس نیازهای فردی تنظیم شوند.
معرفی
پایه شواهد فعلی برای روان دارویی PTSD برای مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs): سرترالین، پاروکستین و فلوکستین و همچنین مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین (SNRI) ونلافاکسین قوی ترین است. در حال حاضر فقط سرترالین (Zoloft) و پاروکستین (Paxil) توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای PTSD تایید شده است. از دیدگاه FDA، تمام موارد استفاده از داروها «خارج از برچسب» هستند (به پاورقی مراجعه کنید)، اگرچه سطوح مختلفی از شواهد برای حمایت از استفاده از آنها وجود دارد.
مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین
انتقال دهنده عصبی سروتونین نقش شناخته شده ای در تجربه اختلالات خلقی و اضطراب دارد. فعالیت این انتقال دهنده عصبی در هر دو سیستم عصبی محیطی و مرکزی می تواند توسط SSRI تعدیل شود.
سرترالین و پاروکستین SSRI تنها داروهایی هستند که توسط FDA برای PTSD تایید شده اند. در حالی که SSRI ها معمولاً اولین دسته از داروهای مورد استفاده در درمان PTSD هستند (Brady et al, 2000; Marshall, Beebe, Oldham & Zaninelli, 2001), ممکن است بر اساس تاریخچه فردی آنها از عوارض جانبی، پاسخ، عوارض جانبی و شخصی، استثنائاتی برای بیماران ایجاد شود. اولویت ها.
نمونه هایی از یک استثنا خواهد بود:
یک بیمار مبتلا به PTSD و اختلال دوقطبی همزمان که در آن یک داروی ضد افسردگی می‌تواند باعث بی‌ثباتی خلق شود که می‌تواند با داروهای تثبیت‌کننده خلق (مانند لیتیوم یا داروهای ضد صرع) قبل از تجویز SSRI کاهش یابد. اختلال عملکرد یا عوارض جانبی گوارشی غیرقابل تحمل ناشی از آن به اثرات افزایش سطح سروتونین در سیستم عصبی محیطی.
هر بیمار در پاسخ و توانایی خود برای تحمل یک دارو و دوز خاص متفاوت است، بنابراین داروها باید بر اساس نیازهای فردی تنظیم شوند. تحقیقات نشان می دهد که حداکثر سود از درمان SSRI به دوزهای کافی و مدت زمان درمان بستگی دارد. اطمینان از تبعیت از درمان، کلید موفقیت دارویی PTSD است. برخی از محدوده های دوز معمولی برای داروها:
سایر داروهای ضد افسردگی برای PTSD
داروهای ضد افسردگی که بر تعادل انتقال عصبی سروتونرژیک و نورآدرنرژیک تأثیر می‌گذارند، یا انتقال عصبی سروتونین را از طریق مکانیسم‌های دیگر اثر تغییر می‌دهند، در PTSD نیز مفید هستند. ونلافاکسین در درجه اول به عنوان یک مهارکننده بازجذب سروتونین در دوزهای پایین تر و به عنوان یک مهارکننده ترکیبی بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین در دوزهای بالاتر عمل می کند. همچنین یک درمان مشروط توصیه شده برای PTSD است. یک محدوده دوز معمولی عبارت است از:
تمام داروهای ضد افسردگی که در بالا توضیح داده شد نیز در درمان اختلال افسردگی اساسی همراه (MDD) موثر هستند که بسته به مطالعه، حدود 50 درصد مواقع با PTSD همراه است. افزایش فشار خون وابسته به دوز با ونلافاکسین مشاهده شده است. در بیماران مبتلا به فشار خون بالا باید با احتیاط مصرف شود.
سایر داروها برای PTSD
توپیرامات در دسته داروهای ضد صرع است و تصور می شود که انتقال عصبی گلوتامات را تعدیل می کند. اخیراً علاقه ای به استفاده از آن برای PTSD وجود دارد. مرور سیستماتیک که به عنوان پایه شواهد برای پانل توسعه دستورالعمل عمل می‌کرد، شواهد متوسطی را برای اثر متوسط تا بزرگ برای کاهش علائم PTSD گزارش کرد.
با این حال، پانل به این نتیجه رسید که شواهد کافی برای ارائه توصیه وجود ندارد زیرا عوارض جانبی/مضرات احتمالی توپیرامات بیشتر از داروهای ضد افسردگی SSRI است. برای بیمارانی که توپیرامات مصرف می کنند، توجه به عوارض جانبی کسل کننده شناختی غیر معمول نیست. توپیرامات همچنین در کاهش مصرف الکل در افراد مبتلا به اختلال مصرف الکل مفید است که اغلب با PTSD همراه است.
FDA تأیید داروها را تنظیم می کند، نه تجویز داروها. استفاده خارج از برچسب یک دارو به این معنی است که از آن برای نشانه ای غیر از مواردی که توسط FDA تایید شده است استفاده می شود. تخمین زده می شود که از هر 5 نسخه سرپایی 1 نسخه بدون برچسب نوشته می شود. طبق گفته FDA، “از دیدگاه FDA، هنگامی که FDA دارویی را تایید کرد، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی معمولاً ممکن است زمانی که از نظر پزشکی برای بیمارشان مناسب است، دارو را برای استفاده غیرمجاز تجویز کنند.”
برای بیماران و خانواده ها
چگونه بین دارو و درمان یکی را انتخاب کنم؟
انتخاب درمان باید بر اساس بهترین شواهد علمی، راحتی با گزینه ها و مشاوره با پزشک، روانشناس یا متخصص سلامت روان باشد.
